Ongelijkheid!

Zondag 18-11-2013

Hallo!
Hier weer een berichtje vanuit Afrika. De tijd begint te vliegen, over 6 weken zal ik rond dit tijdstip onderweg zijn naar het vliegveld. De afgelopen twee weken heb ik fijn gewerkt in de kliniek. Ik heb genoten van de gemoedelijke sfeer die er hangt. Zo helpt de schoonmaakster bij de consultatiebureau ochtend die maandelijks georganiseerd wordt. Afgelopen woensdag was er ook zo’n ochtend: ongeveer honderd moeders zaten de hele ochtend met hun kindje buiten om het te laten wegen en vaccinaties op te halen. Wat een happening!
Door de komst van een dokter uit Frankrijk was het werken voor mij de afgelopen twee weken ook erg leerzaam. Hij heeft tijd genomen voor uitleg van ziektebeelden, lichamelijk onderzoek en culturele dingen. Al tien jaar lang komt hij jaarlijks naar Dispensair Trottoir met een koffer vol medicatie en wondmateriaal. In Frankrijk is een organisatie opgezet die deze kliniek sponsort. Als ik het goed heb begrepen is het een sponsorsysteem waarbij je kindje sponsort zodat deze onderwijs en gezondheidszorg krijgt van de kliniek. Jaarlijks screent de dokter alle kinderen van de school op lengte, gewicht en basaal lichamelijk onderzoek. Een soort GGD tafereel dus. En daar heb ik hem dit jaar bij geholpen. Erg nuttig, leuk en leerzaam werk. Maar ook bizar. Zo waren er een heel aantal kinderen waar geen geboortedatum van bekend is. Nooit een verjaardag vieren dus, en nooit weten hoe oud je precies bent. Ook waren er kinderen met ondergewicht. Zodra de kinderen naar school gaan blijken zij ook groeispurt te maken en groeien zij in kilo’s omdat de school ook goede maaltijden verzorgt. In deze cultuur is het normaal dat de volwassenen eerst hun buik vol eten, en dat de kinderen het overschot krijgen. Is het op, dan heb je gewoon pech. Ook kwam het regelmatig voor dat kinderen een ‘souffle coeur’ hadden. Dit is een ruisje bij het hart, hoorbaar wanneer het hart samentrekt. Een lichte ruis duid op bloedarmoede. Een zware ruis duidt op een verbinding tussen de hartboezems en hartkamers. Als kind heb ik dit zelf ook gehad en ben ik hier op jonge leeftijd aan geopereerd. Toen was dat een intensieve, risicovolle operatie in Nederland, tegenwoordig is de kennis zo verbeterd dat het een redelijke simpele operatie is geworden. Maar een kindje in Burkina heeft pech, wan hier is de uitvoer van een dergelijke operatie niet mogelijk vanwege kennisgebrek, het ontbreken van materiaal en de beperkingen in het steriliseren van materiaal. Het is bizar om te beseffen dat wanneer ik geboren was in Burkina Faso ik nu niet meer had geleefd. En wordt een baby 2 maand te vroeg geboren? Dan heeft dat kindje een kleine overlevingskans aangezien er in Bobo geen couveuse is. En dit is op Ouagadougou de grootste stad van Burkina! Vandaag zag ik een premature baby die dit wel had overleefd, maar helaas nu ernstige afwijkingen had in de buik. Het kindje is doorgestuurd naar het ziekenhuis. De kans is alleen groot dat dit kindje niet geholpen gaat kunnen worden m.b.v. een operatie gezien de grote risico’s. En dus zal er niks gedaan kunnen worden. Wat is deze ongelijkheid verschrikkelijk oneerlijk. En wat frustrerend dat, hoe lang ik er ook over nadenk, de situatie uitzichtloos lijkt te zijn. Een niet doorbreekbare vicieuze cirkel die in stand wordt gehouden door economische, politieke en organistische en een tal van andere factoren.

Maar over dit land hangt niet alleen maar een donkere schaduw. Vorig weekend hebben we ons eerst tripje gedaan. Daarbij hebben we gekeken bij/in een dorpje in de rotsen (Koro), zonder stromend water en elektriciteit. De bewoners zijn overdag allemaal weg naar de velden om katoen te plukken. De eenvoudigheid van hoe mensen daar leven was mooi om te zien. Verder is de natuur erg mooi. Het gebied rondom Bobo is heuvelachtig met her en der kleinere dorpjes. Overigens is Bobo zelf ook een stad in de heuvels dus de fietsmomentjes, op een fiets met een zwaarte van versnelling twee, zijn een ware fitnessoefening.  Daarom heb ik vandaag de scooter van mama Fati maar eens uitgeprobeerd. Een hele ervaring hier in het verkeer, erg gaaf!
Omdat de gids ons met 3 uur alweer thuis had gebracht en zich voor veel geld er erg gemakkelijk vanaf had gemaakt (want blanken zijn toch wel rijk), gaan we zaterdag nogmaals op pad met hem om Heilige vissen te bewonderen bij ‘Dafra’, een offerplaats.

Verder is er een nieuw huur huis gevonden waar ik nu eigenlijk al hoorde te slapen. Het is erg interessant om de Afrikaanse versie van een verhuizing mee te maken. Afgelopen dinsdag heeft er een overleg (lees discussie) plaats gevonden bij mama Fati thuis. Er blijkt al een hoop geld te zijn neer gelegd voor het nieuwe huis, maar de huur baas wil nog meer geld zien om elektriciteit en licht aan te sluiten. Geen idee waarom dat niet gewoon bij de prijs is inbegrepen. In elk geval zou er aan gewerkt worden. Maar vanavond was er opnieuw overleg en de situatie bleek t.o.v. dinsdag niet veranderd te zijn. Nu is de verhuizing op zondag vast gezet. In Nederland zou ik het niet bedenken om op deze dag te verhuizen, ook gezien mijn christelijke achtergrond. Maar het is goed om te bedenken dat voor een moslimvrouw de zondag geen religieuze dag is. Dat is op vrijdag; dan is het gebedsdag.

Ik ben benieuwd of de verhuizing zondag wel door kan gaan en hoe dat überhaupt in z’n werk gaat hier. Volgende week ga ik een weekje in een andere kliniek werken in Bobo-Dioulasso waar veel wond-zorg wordt verleend, ter voorbereiding op bezoeken aan de dorpjes.

De reacties op voorgaande blogs zijn leuk om te lezen. Bedankt!
Liefs, Berdien.