Gesetteld in Afrika!
Blijf op de hoogte en volg Berdien en Esther
30 Oktober 2013 | Burkina Faso, Bobo-Dioulasso
Maandag 28-10-2013
Hallo lezers in het stormachtige Nederland!
Hier een berichtje vanuit het zonnige en warme Burkina Faso met een gevoelstemperatuur van zo’n 35 graden. Afgelopen zaterdag heb ik de eerste regenbui mee gemaakt hier in Bobo, welke een heerlijk verfrissend effect met zich mee bracht. Op het moment van schrijven van deze blog zit ik ‘thuis’ in de stoel, terwijl het jongste meisje ligt te slapen op de bank en mama Fati muziek luistert op de veranda. Ik zit hier nu precies twee weken, maar dit lijkt al veel langer. Er is ook al zo veel gebeurd in deze kleine periode! Zo hebben Dorien en ik ons vorige week op een avond rot gezocht naar een ‘cricri’ (krekel) op onze kamer. Het geluid was zo dichtbij, het móest wel ergens op de kamer zitten. Beiden hadden we nog nooit een ‘cricri’ gezien, dus het zoeken was wel wat lastig. Toen de meisjes er lucht van kregen dat we op zoek waren naar een beest, kwam de kleinste met een groot mes aan om ons te helpen. Mama Fati kreeg ook lucht van de zoektocht en kwam kijken. Toen wij haar duidelijk maakten dat we op zoek waren naar een ‘cricri’ rolde ze letterlijk op de grond van het lachen. Ze had nog nooit van een l’animal du cricri gehoord. Wat bleek, in het Jula (plaatselijke taal), blijkt ‘cricri’ een soort bladsla te zijn om te eten. Mama Fati vroeg allerlei kenmerken van een cricri om duidelijk te krijgen wat we zochten, maar hoe konden wij dat nu uitleggen terwijl we nog nooit zo’n beest hadden gezien maar alleen het geluid herkenden?! Maar Mama wist wel een oplossing: hupatee, de spuitbus tegen de ‘mustiqo’s’ werd er bij gepakt en de gehele kamer werd begiftigd met het spul, incl. de kast met mijn kleren. Vervolgens werden we in onze pyjama op een stoel geplaatst in de kamer want de lucht moest even weg trekken. Na 10 minuten mochten we weer naar binnen. Al hoestend en proestend vanwege de lucht zijn we uiteindelijk gaan slapen. Twee nachten later lagen we opnieuw allebei met open ogen in bed.. Dit keer geen gekke waanideeën. Er liep werkelijk iets van een beest op onze kamer, waarbij een plastic tasje op de grond een leuk speelgoedje bleek te zijn. Wat moesten we nu doen?! Allebei klaar wakker schenen we eens wat rond in de kamer. Maarja.. dan verstopte dat beest zich natuurlijk onder het gammele bed waar het zo door het matras heen in ons bed kon kruipen. Toen de klok allang 12 keer had geslagen gaven we de strijd op en besloten dat we gewoon moesten gaan slapen. De volgende ochtend werd de zoektocht voortgezet met hulp van de rest van het gezin. Voorzichtig trapten we tegen de tassen, maar daar vloog niks uit. De zoon van mama Fati onderzocht de klerenkast voor ons. Wij keken over zijn schouder mee.. Ineens kon ik alleen maar een harde en hoge gil uit stoten! Daar vloog het beest uit onze uniformen in de armen van Dorien om vervolgens een noodlanding te maken op de grond en er van door te gaan naar de andere kamer. Daar is de vieze dikke muis onder handen genomen. Smiddags bij de taalles heeft proffeseur Bouba in perfect français uitgelegd dat het in Afrika heel normaal is dat deze beesten in huis leven en dat ze absoluut niet ‘dangereux’ zijn. Ze zullen je absoluut niet bijten. Hij was zelfs een beetje verbaasd dat ze in Nederland niet ‘gewoon’ bij de inboedel van het huis horen. Terwijl ik dit typ zie ik trouwens de broer van meneer muis over de muur naar beneden trippelen. Haha, welcome in Africa!
Naast dit, ergens wel, grappige avontuur hebben we ook nog een minder grappig avontuur beleefd. Dinsdagmiddag hadden we net onze buikjes vol gegeten toen daar ineens een madame met plastic hakken en twee nette heertjes het prieeltje van mama Fati betraden. Na een kwartier te hebben staan schreeuwen ging ze weer weg. Wij waren ondertussen al in onze kamers gevlucht. Toen madame was vertrokken werden wij na 5 minuten geroepen. Mama Fati maakte duidelijk dat ze over 3 uur een flink geld bedrag moest betalen aan madame en anders het huis uit werd gezet. We hebben marie gebeld en ze is gekomen. Al snel werd duidelijk dat het geldbedrag dat betaald moest worden vanwege een huurachterstand voor hier heel veel is, een half jaar werken met een maandloon van 70.000 CFA (=105 euro). Maar ook werd duidelijk dat wij dat geldbedrag gewoon in onze koffers hadden liggen. Dat maakte het tot een schrijnende en bizarre situatie! Na overleg hebben wij besloten de eerste maand huur te betalen zodat mama Fati haar schuld kon aflossen. Een risico was het wel omdat deze schreeuwerige madame de volgende dag weer op de stoep kon staan schreeuwen om geld. Zeker nu ze ons blanken in de tuin heeft zien zitten. Dit is gelukkig niet gebeurd. Mama Fati is met haar meisjes en zoon en ons voor een maand veilig qua woonruimte. Daarna moet ze het huis uit en wij dus ook. Maar aangezien hier alles relatief is zullen we wel zien hoe dat allemaal gaat lopen.
Ik heb er inmiddels een week werken in de kliniek op zitten. De verpleegkundige functie in de kliniek is te vergelijken met een huisarts in Nederland. De verpleegkundige voert consulten en doet lichamelijk onderzoek. Aangezien het de tijd is van malaria, krijgt meer dan de helft van de patiënten deze diagnose. Ik ben er nog niet helemaal achter waar dit dan precies op gebaseerd wordt want bij de ene patiënt stijgt de temperatuur richting de 40 en bij de andere patiënt is het een kleine 38 graden. En toch is het beide malaria en worden er weer een zooi pillen voorgeschreven. Verder worden op primitieve wijze wonden verzorgd met enkel Betadine en onsteriele gaasjes als wondmateriaal. Omdat ik zelf niet zo goed inzie hoe ik de komende 7 weken als Nederlandse verpleegkundige een handje kan mee helpen met deze toch wel meer doktersachtige functie, heb ik een gesprek gehad met Marie. Zij kwam op het geniale idee om de dorpjes rondom Bobo in te gaan om daar wonden te verzorgen. In de dorpen schijnt de zorg namelijk een stuk slechter te zijn t.o.v. de stad. Ik vind het een geniaal goed idee en ga deze week het plan verder uitdenken en kijken welke materialen er in de stad te krijgen zijn. Wordt vervolgd!
En met dit nieuwe plan voor mijn verblijf hier, begin ik meer en meer mijn draai te vinden. Ik heb even moeten afkicken van de westerse luxe maar inmiddels kan ik al genieten van een muziekje in een taxi. Dat is hier een echte luxe. De meiden werken erg hard in het huis van Mama Fati. Zaterdagavond was het dan ook echt een mooi moment om hen al giechelend te zien genieten toen Dorien en ik hun nagels lakten en hun handen en voeten insmeerden met dove body lotion. Hoewel ik dit jaar extra veel zin heb in de kerst en daar nú al naar uit kijk, denk ik dat ik mij hier de komende weken wel ga vermaken. En nu ik het zwembad met internet en de Marina Market met haar westerse assortiment weet te vinden in deze plattegrond loze stad, komt het helemaal goed! Want dat ze in Burkina Faso geen tussendoortjes kennen is toch wel een heftige inbreuk op mijn levensstijl.. :p
Liefs, Berdien.
Hallo lezers in het stormachtige Nederland!
Hier een berichtje vanuit het zonnige en warme Burkina Faso met een gevoelstemperatuur van zo’n 35 graden. Afgelopen zaterdag heb ik de eerste regenbui mee gemaakt hier in Bobo, welke een heerlijk verfrissend effect met zich mee bracht. Op het moment van schrijven van deze blog zit ik ‘thuis’ in de stoel, terwijl het jongste meisje ligt te slapen op de bank en mama Fati muziek luistert op de veranda. Ik zit hier nu precies twee weken, maar dit lijkt al veel langer. Er is ook al zo veel gebeurd in deze kleine periode! Zo hebben Dorien en ik ons vorige week op een avond rot gezocht naar een ‘cricri’ (krekel) op onze kamer. Het geluid was zo dichtbij, het móest wel ergens op de kamer zitten. Beiden hadden we nog nooit een ‘cricri’ gezien, dus het zoeken was wel wat lastig. Toen de meisjes er lucht van kregen dat we op zoek waren naar een beest, kwam de kleinste met een groot mes aan om ons te helpen. Mama Fati kreeg ook lucht van de zoektocht en kwam kijken. Toen wij haar duidelijk maakten dat we op zoek waren naar een ‘cricri’ rolde ze letterlijk op de grond van het lachen. Ze had nog nooit van een l’animal du cricri gehoord. Wat bleek, in het Jula (plaatselijke taal), blijkt ‘cricri’ een soort bladsla te zijn om te eten. Mama Fati vroeg allerlei kenmerken van een cricri om duidelijk te krijgen wat we zochten, maar hoe konden wij dat nu uitleggen terwijl we nog nooit zo’n beest hadden gezien maar alleen het geluid herkenden?! Maar Mama wist wel een oplossing: hupatee, de spuitbus tegen de ‘mustiqo’s’ werd er bij gepakt en de gehele kamer werd begiftigd met het spul, incl. de kast met mijn kleren. Vervolgens werden we in onze pyjama op een stoel geplaatst in de kamer want de lucht moest even weg trekken. Na 10 minuten mochten we weer naar binnen. Al hoestend en proestend vanwege de lucht zijn we uiteindelijk gaan slapen. Twee nachten later lagen we opnieuw allebei met open ogen in bed.. Dit keer geen gekke waanideeën. Er liep werkelijk iets van een beest op onze kamer, waarbij een plastic tasje op de grond een leuk speelgoedje bleek te zijn. Wat moesten we nu doen?! Allebei klaar wakker schenen we eens wat rond in de kamer. Maarja.. dan verstopte dat beest zich natuurlijk onder het gammele bed waar het zo door het matras heen in ons bed kon kruipen. Toen de klok allang 12 keer had geslagen gaven we de strijd op en besloten dat we gewoon moesten gaan slapen. De volgende ochtend werd de zoektocht voortgezet met hulp van de rest van het gezin. Voorzichtig trapten we tegen de tassen, maar daar vloog niks uit. De zoon van mama Fati onderzocht de klerenkast voor ons. Wij keken over zijn schouder mee.. Ineens kon ik alleen maar een harde en hoge gil uit stoten! Daar vloog het beest uit onze uniformen in de armen van Dorien om vervolgens een noodlanding te maken op de grond en er van door te gaan naar de andere kamer. Daar is de vieze dikke muis onder handen genomen. Smiddags bij de taalles heeft proffeseur Bouba in perfect français uitgelegd dat het in Afrika heel normaal is dat deze beesten in huis leven en dat ze absoluut niet ‘dangereux’ zijn. Ze zullen je absoluut niet bijten. Hij was zelfs een beetje verbaasd dat ze in Nederland niet ‘gewoon’ bij de inboedel van het huis horen. Terwijl ik dit typ zie ik trouwens de broer van meneer muis over de muur naar beneden trippelen. Haha, welcome in Africa!
Naast dit, ergens wel, grappige avontuur hebben we ook nog een minder grappig avontuur beleefd. Dinsdagmiddag hadden we net onze buikjes vol gegeten toen daar ineens een madame met plastic hakken en twee nette heertjes het prieeltje van mama Fati betraden. Na een kwartier te hebben staan schreeuwen ging ze weer weg. Wij waren ondertussen al in onze kamers gevlucht. Toen madame was vertrokken werden wij na 5 minuten geroepen. Mama Fati maakte duidelijk dat ze over 3 uur een flink geld bedrag moest betalen aan madame en anders het huis uit werd gezet. We hebben marie gebeld en ze is gekomen. Al snel werd duidelijk dat het geldbedrag dat betaald moest worden vanwege een huurachterstand voor hier heel veel is, een half jaar werken met een maandloon van 70.000 CFA (=105 euro). Maar ook werd duidelijk dat wij dat geldbedrag gewoon in onze koffers hadden liggen. Dat maakte het tot een schrijnende en bizarre situatie! Na overleg hebben wij besloten de eerste maand huur te betalen zodat mama Fati haar schuld kon aflossen. Een risico was het wel omdat deze schreeuwerige madame de volgende dag weer op de stoep kon staan schreeuwen om geld. Zeker nu ze ons blanken in de tuin heeft zien zitten. Dit is gelukkig niet gebeurd. Mama Fati is met haar meisjes en zoon en ons voor een maand veilig qua woonruimte. Daarna moet ze het huis uit en wij dus ook. Maar aangezien hier alles relatief is zullen we wel zien hoe dat allemaal gaat lopen.
Ik heb er inmiddels een week werken in de kliniek op zitten. De verpleegkundige functie in de kliniek is te vergelijken met een huisarts in Nederland. De verpleegkundige voert consulten en doet lichamelijk onderzoek. Aangezien het de tijd is van malaria, krijgt meer dan de helft van de patiënten deze diagnose. Ik ben er nog niet helemaal achter waar dit dan precies op gebaseerd wordt want bij de ene patiënt stijgt de temperatuur richting de 40 en bij de andere patiënt is het een kleine 38 graden. En toch is het beide malaria en worden er weer een zooi pillen voorgeschreven. Verder worden op primitieve wijze wonden verzorgd met enkel Betadine en onsteriele gaasjes als wondmateriaal. Omdat ik zelf niet zo goed inzie hoe ik de komende 7 weken als Nederlandse verpleegkundige een handje kan mee helpen met deze toch wel meer doktersachtige functie, heb ik een gesprek gehad met Marie. Zij kwam op het geniale idee om de dorpjes rondom Bobo in te gaan om daar wonden te verzorgen. In de dorpen schijnt de zorg namelijk een stuk slechter te zijn t.o.v. de stad. Ik vind het een geniaal goed idee en ga deze week het plan verder uitdenken en kijken welke materialen er in de stad te krijgen zijn. Wordt vervolgd!
En met dit nieuwe plan voor mijn verblijf hier, begin ik meer en meer mijn draai te vinden. Ik heb even moeten afkicken van de westerse luxe maar inmiddels kan ik al genieten van een muziekje in een taxi. Dat is hier een echte luxe. De meiden werken erg hard in het huis van Mama Fati. Zaterdagavond was het dan ook echt een mooi moment om hen al giechelend te zien genieten toen Dorien en ik hun nagels lakten en hun handen en voeten insmeerden met dove body lotion. Hoewel ik dit jaar extra veel zin heb in de kerst en daar nú al naar uit kijk, denk ik dat ik mij hier de komende weken wel ga vermaken. En nu ik het zwembad met internet en de Marina Market met haar westerse assortiment weet te vinden in deze plattegrond loze stad, komt het helemaal goed! Want dat ze in Burkina Faso geen tussendoortjes kennen is toch wel een heftige inbreuk op mijn levensstijl.. :p
Liefs, Berdien.
-
30 Oktober 2013 - 20:44
Anneke:
Wauw, wat een leuk verhaal. En jullie maken wel van alles mee zeg. Leuk!
Succes en geniet ervan!
Liefs Anneke -
30 Oktober 2013 - 20:51
Jenita:
Hoi Berdien, Leuk om zo via jou ook op de hoogte te blijven van Doriens leefomstandigheden (ze is mijn zusje). Doe haar de groetjes van mij. Geniet nog van jullie tijd. -
30 Oktober 2013 - 20:55
Yvonne Hofsteden:
Hoi Berdien,
Erg leuk verslag! En hartstikke goed dat je je al zo hebt aangepast aan het leven daar; wat dat betreft heb je een goeie leerschool gehad aan C3Oost (en aan mijn begeleiding -
30 Oktober 2013 - 20:58
Regine En Herman:
Haha wat een verhaal! Zie het ook zo voor me, een enooooorme gil van jou:p
Maar wat fijn dat jullie die vrouw hebben kunnen helpen met de huur.
Succes met het opzetten van je 'nieuwe project'
En bedenk maar vast, daar heeeel ver weg, welke kerstdag je met jou Herman bij onze familie gaat eten.....:)
Liefs, ons -
30 Oktober 2013 - 22:19
Agnes:
Je hebt het weer mooi verwoord Berdien! Die gil, hahaha :-) Ik hoor 'm bijna!
Fijn dat je het westerse assortiment in ieder geval ontdekt hebt. Misschien hebben ze je favo food wel voor de nachtelijke uurtjes?
Leuk dat Marie zo met je mee denkt! Veel succes en doe geen gekke dingen ;-) Ik lees het wel weer!
Liefs!
-
30 Oktober 2013 - 23:52
Jorieke:
Ha Berdien,
Leuk om te lezen dat je het naar je zin hebt! Geniet van je tijd in Afrika!
Groetjes Jorieke -
31 Oktober 2013 - 09:51
Pa:
Beste mensen,
gelukkig is Berdien wel wat gewend, want in Nederland heeft ze het regelmatig aan de stok gehad met VLEDERMUIZEN, inclusief snerpende gil en grote schrikogen..:-)
Veel sterkte daar met alles Florence Nightingale in de Tropen.
gr
Pa -
01 November 2013 - 10:03
Ben:
Leuk om te lezen berdientje. Oooh idd die vleermuizen wat ik hier lees. Toen had ik jou aan de telefoon. Gruwelijk lachwekkend haha :P Succes daar nog he :) -
04 November 2013 - 18:59
Jennie:
leuk je verhaal te lezen berdien.
als je na dit avontuur Afrika niet zat ben dan ben je altijd welkom in uganda :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
