Het is over.. en voorbij!
Door: Berdien Kloosterman
Blijf op de hoogte en volg Berdien en Esther
11 Januari 2014 | Nederland, Genemuiden
Hoi allemaal,
Inmiddels ben ik weer 3 weken in Nederland. Het avontuur in het verre Afrika zit er op! En dat besef ik me de laatste week maar al te goed. De eerste weken werd ik opgeslokt door de feestdagen en de gezelligheid van de kerstvakantie thuis. Maar ook het grote contrast tussen Nederland en Afrika zorgde er ook voor dat ik weinig aan Afrika dacht. En dat is bijzonder want ik had echt verwacht ontzettend te moeten wennen, juist de eerste 2 weken. Zodra ik in Istanbul was geland (er is geen rechtstreekse vlucht vanuit Amsterdam), waar ik overspoeld werd met de winterse westerse kleding stijl, de blanke huidjes, de (koele) omgang met elkaar, kon ik mij vrijwel geen voorstelling meer maken van Burkina. En dan te bedenken dat ik 6u daarvoor nog op Afrikaanse bodem stond! Dat is heel bizar.
Zoals eerder gezegd stonden met name de feestdagen op de voorgrond waardoor ik niet heel veel aan het leven in Burkina dacht. Ik heb in de kerstvakantie erg genoten van het feit weer thuis te zijn. M'n lieve kleine nichtje weer te kunnen bewonderen, bijkletsen met zussen en zusjes. Het is fijn om weer dicht bij mijn familie te zijn.
Sinds deze week mis ik Burkina meer en meer. De kerstvakantie is voorbij en iedereen pakt het school of werkende leventje weer op. En dat wordt ook van mij verwacht. Op de één of andere manier moet ik daar erg aan wennen. Voor die tijd werkte ik met als doel de reis. En nu heb ik voorlopig geen soortgelijk doel. Ik mis het werken daar: lekker mee helpen in de kliniek en het verzorgen van de wonden in het dorp, in het zonnetje. Ik mis de gezelligheid met Dorien. En ik mis sommige dingen uit de cultuur zoals dat mensen hun leven niet laten leiden door stress voor afspraken en werk maar tijd nemen voor elkaar. En dat mensen de hele dag druk zijn met de simpele basisdingen zoals het schoon maken van rijst en het maken van manden. Individualisme speelde daar geen rol. Het is apart dat ik dat nu de manier van leven mis, terwijl ik er de eerste maand zo ontzettend aan heb moeten wennen! Gelukkig mag ik nog beginnen met het fotoboek en daarmee kan ik nog weer helemaal op gaan in het 'Burkina leven'. :)
Maar het leven in Nederland heeft ook zeker z'n charmes waar ik nu extra van geniet: geen last van een taalbarrière, een wereld aan mogelijkheden qua eten, familie en vrienden dichtbij, snel dingen kunnen regelen, etc.
Vanuit Nederland probeer ik mee te helpen en te denken om het wond-zorg project door te laten gaan. Wil je mee helpen? Like dan alsjeblieft voor 15 januari 2014 mijn foto via de volgende link: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=681316011912531&set=a.681315938579205.1073741834.179105958800208&type=1&theater
Bedankt voor je hulp!
Ik wil jullie bedanken voor het volgen van mijn avonturen. Het was erg leuk om deze reis te ondernemen. Een nieuwe reis sluit ik niet uit! Wie weet volgen er nog meer verhalen op deze site. ;)
Liefs,
Berdien.
Inmiddels ben ik weer 3 weken in Nederland. Het avontuur in het verre Afrika zit er op! En dat besef ik me de laatste week maar al te goed. De eerste weken werd ik opgeslokt door de feestdagen en de gezelligheid van de kerstvakantie thuis. Maar ook het grote contrast tussen Nederland en Afrika zorgde er ook voor dat ik weinig aan Afrika dacht. En dat is bijzonder want ik had echt verwacht ontzettend te moeten wennen, juist de eerste 2 weken. Zodra ik in Istanbul was geland (er is geen rechtstreekse vlucht vanuit Amsterdam), waar ik overspoeld werd met de winterse westerse kleding stijl, de blanke huidjes, de (koele) omgang met elkaar, kon ik mij vrijwel geen voorstelling meer maken van Burkina. En dan te bedenken dat ik 6u daarvoor nog op Afrikaanse bodem stond! Dat is heel bizar.
Zoals eerder gezegd stonden met name de feestdagen op de voorgrond waardoor ik niet heel veel aan het leven in Burkina dacht. Ik heb in de kerstvakantie erg genoten van het feit weer thuis te zijn. M'n lieve kleine nichtje weer te kunnen bewonderen, bijkletsen met zussen en zusjes. Het is fijn om weer dicht bij mijn familie te zijn.
Sinds deze week mis ik Burkina meer en meer. De kerstvakantie is voorbij en iedereen pakt het school of werkende leventje weer op. En dat wordt ook van mij verwacht. Op de één of andere manier moet ik daar erg aan wennen. Voor die tijd werkte ik met als doel de reis. En nu heb ik voorlopig geen soortgelijk doel. Ik mis het werken daar: lekker mee helpen in de kliniek en het verzorgen van de wonden in het dorp, in het zonnetje. Ik mis de gezelligheid met Dorien. En ik mis sommige dingen uit de cultuur zoals dat mensen hun leven niet laten leiden door stress voor afspraken en werk maar tijd nemen voor elkaar. En dat mensen de hele dag druk zijn met de simpele basisdingen zoals het schoon maken van rijst en het maken van manden. Individualisme speelde daar geen rol. Het is apart dat ik dat nu de manier van leven mis, terwijl ik er de eerste maand zo ontzettend aan heb moeten wennen! Gelukkig mag ik nog beginnen met het fotoboek en daarmee kan ik nog weer helemaal op gaan in het 'Burkina leven'. :)
Maar het leven in Nederland heeft ook zeker z'n charmes waar ik nu extra van geniet: geen last van een taalbarrière, een wereld aan mogelijkheden qua eten, familie en vrienden dichtbij, snel dingen kunnen regelen, etc.
Vanuit Nederland probeer ik mee te helpen en te denken om het wond-zorg project door te laten gaan. Wil je mee helpen? Like dan alsjeblieft voor 15 januari 2014 mijn foto via de volgende link: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=681316011912531&set=a.681315938579205.1073741834.179105958800208&type=1&theater
Bedankt voor je hulp!
Ik wil jullie bedanken voor het volgen van mijn avonturen. Het was erg leuk om deze reis te ondernemen. Een nieuwe reis sluit ik niet uit! Wie weet volgen er nog meer verhalen op deze site. ;)
Liefs,
Berdien.
-
12 Januari 2014 - 07:31
Hennie:
Mooi verslag en prachtige foto's, veel succes en werkplezier bij Icare! -
27 Januari 2014 - 19:58
Georges D'Aulnis:
Leuk om te lezen over je gewenningsperiode eerst daar in Burkina en later weer thuis. Misschien ben ik te laat. Je had immers gevraagd om een reactie voor 14-01, maar goed, beter toch geprobeerd dan niet gereageerd.
Mijn vrouw is 61 en praktiserend klinisch psycholoog. Ze wil graag in een weeshuis werken. Ik ben 68 en gepensioneerd ontwerper/-bouwer van meubelen gemaakt van gerecyclede materialen. Bovendien ben ik bouwkundige.
Wij waren in november als overjarige backpackers in Thailand. Op een avond vertelde ik haar en passant, dat ik van zwarte piet een grote zak wilde lenen en die gevuld met al mijn gebruikte gereedschappen naar een ontwikkelingsland wilde brengen. Daar als werker aan de slag een maand of twee, of drie. En dan terug naar huis met achterlating van de gereedschappen.
Tot ons beider verbazing bleken wij beiden ontwikkelingswerk te willen doen, zonder dat van elkaar te weten, terwijl we al 25 jaar samen zijn.
Nu is het moment daar om informatie in te winnen, geld in te zamelen en onze reis goed voorbereid ergens in het najaar te laten gebeuren. Zoiets gebeurt en je weet niet wat je te wachten staat. Maar ik weet zeker dat we enerzijds wat voor de mensen daar kunnen betekenen, terwijl we er anderzijds misschien wel onze mooiste levenservaringen zullen opdoen.
Je verhaal was inspirerend en versterkt onze wens om te gaan.
Veel liefs ook al ken ik je niet,
Georges d'Aulnis en Marijke de Haan. -
25 Februari 2014 - 14:40
Hester Hoving:
Hoi Berdien. Wat een geweldige ervaring. Ik ga in Uganda EHBO lessen geven en wondverzorging in de village doen. Graag zou ik jullie project willen kopiëren. Hebben jullie een plan geschreven? Zo ja zou ik deze mogen gebruiken. Heb inmiddels ook contact gehad met Marie K.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
