Back to basic
Door: Berdien Kloosterman
Blijf op de hoogte en volg Berdien en Esther
20 Oktober 2013 | Burkina Faso, Bobo-Dioulasso
Lieve vrienden, familie, lezers,
Na een heftige week heb ik eindelijk de mogelijkheid om te internetten. Wat een luxe! De reis naar Ouagadougou is voorspoedig verlopen. Na 14u reizen kwamen we maandagavond laat bij het guesthouse aan. Dinsdag hebben we Ouagadougou verkent en nog even genoten van de wifi en cola. Woensdagmiddag zijn Dorien en ik vanuit Ouagadougou op de bus naar Bobo gestapt. We moesten de bus van 15u nemen stond op het kaartje. Als echte Nederlanders waren we ruim op tijd bij het busstation, namelijk om 13.55u. De mensen bij de bus zeiden in rap Frans dat we in de bus moesten stappen van 14u. Wat argwanend stapten we in, en we probeerden zo goed mogelijk op te letten of onze koffers wel in de bus werden gestopt. Helaas konden we dit niet goed zien. En ook stond er niet op de bus waar deze heen ging. Het eerste uur heb ik mij behoorlijke zorgen gemaakt of we wel in de juiste bus waren gezet en of mijn kleren überhaupt mee waren gekomen. Gelukkig had ik daarna nog 4u de tijd om te ontspannen. Het was een prachtige rit door de Afrikaanse natuur: meertjes, dorpjes, vlakten met bomen en vee. Echt zoals uit de film. Super! Met ook nog eens een prachtige zonsondergang. We werden door Marie (plaatselijke Nederlandse contactpersoon van travel4change) naar ons gastgezin gebracht. Ik dacht elk moment met mn kont op te weg te kunnen zitten.. de gammele taxi had het zwaar te verduren aangezien de bruine stoffige wegen bestaan uit hobbels en kuilen.
Gastvrij en hartelijke zijn we ontvangen in het huis(houden) van mama Fatimati, oftewel mama Fati. Mama Fati is een weduwe met 2 kinderen. Haar zoon woont nog thuis en heeft het goed voor elkaar met 2 nichtjes van ongeveer 15 en 12 jaar als dienstmeisjes. Deze meisjes bedenken hem op z’n wenken: ze bereiden z’n eten en doen z’n was. Deze meisjes bedienen ons ook op onze wenken. Bij alles springen ze in de houding. Zo wordt mijn stoel voor mij verplaatst en rennen ze naar me toe wanneer ik mijn handen wil wassen. Het lijkt er op dat zij hun matras hebben moeten afstaan aan ons. Wij hebben de mooiste slaapplek van het huis gekregen: een kale kamer met stoffige muren en een gammel bed met een douche waarin zelfs een wc staat. Zelf doen ze hun behoefte in een hokje buiten met een gat in de grond en douchen ze met een emmer water. Rond half 6 staan mama Fati en de meisjes op om ‘le petit-dejeuner’ te bereiden voor de ‘babou’s’ (= blanke). De rest van de dag zijn de meisjes druk met het bereiden van eten op een houtvuurtje en het wassen van kleren met de hand. Mama Fati stuurt alle activiteiten aan vanuit haar stoel en helpt soms mee. Maar zij is vooral ook druk met ons, haar gasten. Een gesprek gaat ze niet uit de weg, ondanks de vermoeiende taalbarrière. Met veel geduld en liefde leert ze ons de Franse taal m.b.v. handen en voeten. Maar in de afgelopen 3 dagen hebben we al veel geleerd. Donderdag zijn we gestart met taalles. Meester Bouba leert ons op een krijten schoolbord de taal. Het is verbazingwekkend dat dit zo goed gaat, want hij spreekt een klein beetje Engels en geen Nederlands. De taallessen vind ik een welkome afleiding, maar daarna ben ik ook echt gesloopt. Vrijdag hebben we de klinieken bezocht waar Dorien en ik hopen te gaan werken. Kliniek du Sport heeft weinig patiënten en dus gaat Dorien mogelijk in het plaatselijke grote ziekenhuis in de stad werken. Ik zal gaan werken in kliniek Dispensaire Trottoir. Dit is een verpleegpost waar ook een school bij zit en een algenproject wordt uitgevoerd. De verpleegpost is in de ochtend open van 08.00u tot 12.30u en vanaf 14.30u tot 16.30u. Er zit een verpleegkundige die consulten uitvoert en er is een vroedvrouw. Morgen zal ik de eerste ochtend werken. Ik ben benieuwd!
Het verblijf in Burkina Faso ervaar ik tot nu toe erg wisselend. Soms geniet ik van de cultuur: het bizarre straatleven waar overal de hele dag door allerlei producten worden verkocht, het racen op een scootertje door de stad, de zorg voor elkaar als familie. Het andere moment baal ik zo enorm er van dat ik hier zit. Op momenten wanneer blijkt dat het Burkinanese nummer half niet werkt in het contact met Nederland, het internet in het internetcafé totaal niet mee werkt en je na een uur nog geen één mail hebt verstuurd, de avond niet onderbroken wordt door een koffiemomentje, de taxi na 2,5u nog steeds niet gearriveerd is.. Dat is zo enorm frustrerend! Dan staat huilen me nader dan het lachen.
Maar de onvergetelijke momenten zijn opbeurend, geven energie. Vandaag een Afrikaanse protestantse kerkdienst gevolgd. En daarna voor het eerst samen met Mama Fati gegeten: met de handen wel te verstaan, want zo doen ze dat in Afrika. Een uniek moment. Over het algemeen eten Dorien en ik samen, conform de Afrikaanse cultuur waar de gasten een tafel vol met eten voorgeschoteld krijgen. Wanneer ze dan zelf eten? Geen idee!
Hier in het hotel met het zwembad en de luxe van wifi, ontvlucht ik even het Afrikaanse leven om op te laden voor de komende back to basic week.
Liefs, Berdien.
Na een heftige week heb ik eindelijk de mogelijkheid om te internetten. Wat een luxe! De reis naar Ouagadougou is voorspoedig verlopen. Na 14u reizen kwamen we maandagavond laat bij het guesthouse aan. Dinsdag hebben we Ouagadougou verkent en nog even genoten van de wifi en cola. Woensdagmiddag zijn Dorien en ik vanuit Ouagadougou op de bus naar Bobo gestapt. We moesten de bus van 15u nemen stond op het kaartje. Als echte Nederlanders waren we ruim op tijd bij het busstation, namelijk om 13.55u. De mensen bij de bus zeiden in rap Frans dat we in de bus moesten stappen van 14u. Wat argwanend stapten we in, en we probeerden zo goed mogelijk op te letten of onze koffers wel in de bus werden gestopt. Helaas konden we dit niet goed zien. En ook stond er niet op de bus waar deze heen ging. Het eerste uur heb ik mij behoorlijke zorgen gemaakt of we wel in de juiste bus waren gezet en of mijn kleren überhaupt mee waren gekomen. Gelukkig had ik daarna nog 4u de tijd om te ontspannen. Het was een prachtige rit door de Afrikaanse natuur: meertjes, dorpjes, vlakten met bomen en vee. Echt zoals uit de film. Super! Met ook nog eens een prachtige zonsondergang. We werden door Marie (plaatselijke Nederlandse contactpersoon van travel4change) naar ons gastgezin gebracht. Ik dacht elk moment met mn kont op te weg te kunnen zitten.. de gammele taxi had het zwaar te verduren aangezien de bruine stoffige wegen bestaan uit hobbels en kuilen.
Gastvrij en hartelijke zijn we ontvangen in het huis(houden) van mama Fatimati, oftewel mama Fati. Mama Fati is een weduwe met 2 kinderen. Haar zoon woont nog thuis en heeft het goed voor elkaar met 2 nichtjes van ongeveer 15 en 12 jaar als dienstmeisjes. Deze meisjes bedenken hem op z’n wenken: ze bereiden z’n eten en doen z’n was. Deze meisjes bedienen ons ook op onze wenken. Bij alles springen ze in de houding. Zo wordt mijn stoel voor mij verplaatst en rennen ze naar me toe wanneer ik mijn handen wil wassen. Het lijkt er op dat zij hun matras hebben moeten afstaan aan ons. Wij hebben de mooiste slaapplek van het huis gekregen: een kale kamer met stoffige muren en een gammel bed met een douche waarin zelfs een wc staat. Zelf doen ze hun behoefte in een hokje buiten met een gat in de grond en douchen ze met een emmer water. Rond half 6 staan mama Fati en de meisjes op om ‘le petit-dejeuner’ te bereiden voor de ‘babou’s’ (= blanke). De rest van de dag zijn de meisjes druk met het bereiden van eten op een houtvuurtje en het wassen van kleren met de hand. Mama Fati stuurt alle activiteiten aan vanuit haar stoel en helpt soms mee. Maar zij is vooral ook druk met ons, haar gasten. Een gesprek gaat ze niet uit de weg, ondanks de vermoeiende taalbarrière. Met veel geduld en liefde leert ze ons de Franse taal m.b.v. handen en voeten. Maar in de afgelopen 3 dagen hebben we al veel geleerd. Donderdag zijn we gestart met taalles. Meester Bouba leert ons op een krijten schoolbord de taal. Het is verbazingwekkend dat dit zo goed gaat, want hij spreekt een klein beetje Engels en geen Nederlands. De taallessen vind ik een welkome afleiding, maar daarna ben ik ook echt gesloopt. Vrijdag hebben we de klinieken bezocht waar Dorien en ik hopen te gaan werken. Kliniek du Sport heeft weinig patiënten en dus gaat Dorien mogelijk in het plaatselijke grote ziekenhuis in de stad werken. Ik zal gaan werken in kliniek Dispensaire Trottoir. Dit is een verpleegpost waar ook een school bij zit en een algenproject wordt uitgevoerd. De verpleegpost is in de ochtend open van 08.00u tot 12.30u en vanaf 14.30u tot 16.30u. Er zit een verpleegkundige die consulten uitvoert en er is een vroedvrouw. Morgen zal ik de eerste ochtend werken. Ik ben benieuwd!
Het verblijf in Burkina Faso ervaar ik tot nu toe erg wisselend. Soms geniet ik van de cultuur: het bizarre straatleven waar overal de hele dag door allerlei producten worden verkocht, het racen op een scootertje door de stad, de zorg voor elkaar als familie. Het andere moment baal ik zo enorm er van dat ik hier zit. Op momenten wanneer blijkt dat het Burkinanese nummer half niet werkt in het contact met Nederland, het internet in het internetcafé totaal niet mee werkt en je na een uur nog geen één mail hebt verstuurd, de avond niet onderbroken wordt door een koffiemomentje, de taxi na 2,5u nog steeds niet gearriveerd is.. Dat is zo enorm frustrerend! Dan staat huilen me nader dan het lachen.
Maar de onvergetelijke momenten zijn opbeurend, geven energie. Vandaag een Afrikaanse protestantse kerkdienst gevolgd. En daarna voor het eerst samen met Mama Fati gegeten: met de handen wel te verstaan, want zo doen ze dat in Afrika. Een uniek moment. Over het algemeen eten Dorien en ik samen, conform de Afrikaanse cultuur waar de gasten een tafel vol met eten voorgeschoteld krijgen. Wanneer ze dan zelf eten? Geen idee!
Hier in het hotel met het zwembad en de luxe van wifi, ontvlucht ik even het Afrikaanse leven om op te laden voor de komende back to basic week.
Liefs, Berdien.
-
20 Oktober 2013 - 17:06
Dorine:
Lieve Berdiet, Veel succes! -
20 Oktober 2013 - 18:19
Marieke:
Leuk om te lezen Berdien! Fijn dat de eerste week je is bevallen, ondanks de grote omschakeling! Het gaat wel goedkomen met je daar :-)! Geniet van alles!
Liefs Marjeke
(Ps: weet je nog van het borrelmiddagje, je zorgen om de toiletten daar? Je hebt t goed getroffen lees ik:p) -
20 Oktober 2013 - 18:31
Janneke:
Ha Berdien,
Wat een geweldig verhaal we leven met je mee hoor meid!
Wat een andere cultuur dan hier in Nederland hè niet te vergelijken.
Goed om te lezen dat het goed met je gaat, ook al zullen er zeker die momenten zijn dat je verlangt naar contact met familie (of de prutracers ahha)
Ik wens je een hele leerzame en mooie week toe.
The Lord bless you and keep you!
Liefs,
Wim en Janneke -
20 Oktober 2013 - 19:27
Agnes :
Nou Berdien, dat is inderdaad back to basic!
Het waren angstige eerste uren voor jou in Afrika zo te lezen. Gelukkig is alles goed gegaan.
Het zal best apart zijn dat de meisjes steeds in de houding springen! Geniet er maar van.
Succes morgen met je eerste werkdag en ik lees graag meer van je ;-)
Liefs
-
21 Oktober 2013 - 11:11
Esther:
Ha meiden, leuk om te lezen! Veel succes en al snap ik dat het wennen is, ook genieten van de cultuur daar hè! :)
Liefs Es -
21 Oktober 2013 - 18:18
Inge Gerrits:
Hoi Berdien,
Echt heel leuk om te lezen hoe je daar leeft. Ik blijf je volgen!
Veel succes!
Xx Inge -
21 Oktober 2013 - 20:48
Regine:
Hee zus,
Wat een andere cultuur zeg!
Wat zal het allemaal wennen zijn, hele omschakeling maar jij kunt dat:)
Geniet er van en we denken aan je hoor...
Schrijf maar lekker vaak!
Liefs Regine -
21 Oktober 2013 - 22:03
Erika Van Dijk:
Hey Berdien,
Wat een verhaal weer. En zoals je zegt....wat een verschil met hier. Voor ons niet voor te stellen maar door jou verhaal toch iets! Heel veel sterkte daar maar vooral ook veel "leer" plezier! Geniet ervan!
Groetjes Erika
-
22 Oktober 2013 - 10:43
Lisanne:
Wauw Berdien, wat gaaf allemaal!
Succes met werken, en met je taallessen..
Liefs Lisanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
